Thuis gevoel in het buitenland

Waar was ik gebleven? Het mooie Fraser Island. In deze update deel ik met jullie hoe ik het dure Noosa, de saaie stad Brisbane en het hippie-ish Byron Bay heb ervaren. Enjoy!

Living on the edge

Mijn reisbuddy Sara en ik dachten dat het geen probleem zou zijn om na Fraser Island een hostel te vinden zonder op voorhand te boeken. Nog hoor ik ons zeggen "No, we don't have to book a hostel, until now every hostel had beds available. Fuck it. living on the edge mennn!" Na een vertraging van drie uur door problemen met de auto op onze trip komen we om 21.30 uur aan in Noosa. Daar staan we dan, op een parkeerplaats, bellend naar elk hostel in dit mooie plaatsje. 'Freakin' cold and freakin' tired' hebben we het Nomads hostel voor de derde keer aan de lijn en komt er eindelijk een GO voor twee bedden. De aanhouder wint zeg maar.

We nemen dankbaar een douche, Sara duikt haar bed in en ik ga nog wat barretjes af met de gezellige tourguides. Na een aantal drankjes, een paar dansjes en stomme grappen belanden we op het strand met z'n vieren. Afsluitend met goede gesprekken over het leven besef ik al kijkend naar de sterren en luisterend naar de golven van de oceaan dat ik mijn geluk in eigen handen heb. Wat is dat een goed gevoel! De mannen zetten mij netjes af bij het hostel en laten mij beloven nog eens terug te keren naar Fraser Island (en dat doe ik graag!). De twee dagen daarop volgend leer ik Noosa kennen; een heel mooi plaatsje, waar de hogere elite van Australie hun vakantie vieren, waar een kleine salade 40 dollar kost en waar het national park met verschillende boardwalks en uitkijkpunten een lust voor het oog is. Dit is al wat meer een surfersplaatsje dan alle andere plaatsen waar ik hiervoor ben geweest. Dat is dan ook de reden dat Sara besluit daar iets langer te blijven (en vanwege haar 'husband' die ze inmiddels heeft opgedoken). Ik reis door naar Brisbane en Byron Bay.

Brisbane, not my cup of tea

Brisbane blijkt een stad als elk andere stad en ik ben stiekempjes blij dat ik maar twee dagen hier blijf. Zodra ik mijn kamer (een 14 bed female dorm) in Brizzy binnenstap wil ik eigenlijk gelijk weer omdraaien; wat een zwijnenstal! De kamer deel ik voornamelijk met 18-jarige Engelse en Duitse chicks, die blijkbaar nog nooit van opruimen hebben gehoord en aan de hoeveelheid kleding te zien al lange tijd hier zitten. Het stinkt naar natte handdoeken en het schimmel staat op de etensresten. Na twee dagen sightseeing stap ik excited op de bus naar Byron Bay, whoop whoop!

Byron Bay, my new home

Nadat ik aankom in mijn hostel (nog nooit heb ik zo'n hippi-ish hostel gezien) gooi ik mijn backpack op mijn bunkbed en ga ik gelijk op zoek naar een baan. Bij Happy Travels vraag ik aan een knappe langharige baardman of ik daar mijn cv kan uitprinten en vraag ik gelijk of ze wellicht een baantje voor mij hebben. De manager geeft aan dat ik de volgende dag een trial mag doen bij Travel Bugs, een dochteronderneming van Happy Travels. Bij de trial moet ik backpackers aanspreken en enthousiasmeren over alle East Coast trips die we verkopen. Na de trial krijg ik te horen dat ik de baan heb!! Whoehoee, Byron Bay is mijn nieuwe thuis.

Jullie dachten vast dat ik geleerd zou hebben van het niet boeken van een hostel en alle stress die het met zich mee bracht, maar toch niet;-) Na drie dagen moet ik verhuizen naar een ander hostel, omdat ik lekker met de dag leef en ze voor die nacht geen bed meer vrij hebben. Gelukkig bespringt de 19-jarige Katie, een klein Engels bijdehandje die ik heb leren kennen in Town of 1770, mij op mijn tweede dag in Byron en verhuizen wij samen naar Aquarius hostel.

Byron Bay is by far mijn favoriete plek tot nu toe in Ozzie. Why? Het is klein, hippie achtig, er staan straatmuzikanten op elke hoek, er heerst een ons kent ons cultuur, er is altijd wat te doen, het witte strand met perfecte golven zijn op loopafstand, de hike naar the lighthouse is geweldig, de beste zonsopgang en iedereen is heel relaxed in de vakantievibe. Ook de mix van locals en reizigers is perfect!

Small one, Katie dus, en ik maken veel mee voordat Sara na een week bij ons aansluit. Als je naar Byron gaat is het een must om naar Nimbin te gaan. Dit is een hippieplaatsje waar de hippiecultuur nog steeds tot de max heerst. Small one en ik gaan met haar auto op een roadtrip om het dorpje te bezoeken. Nou ja, dorpje, haha, het is bijna net zo klein als Katie; 1 straat met wat kleurrijke en natuurlijke winkeltjes en wat kleine cafeetjes. Waarom reizen mensen een uur vanaf Byron Bay naar Nimbin vraag je je af? Het antwoord op deze vraag zal door alle backpackers beantwoord worden door: "Cookies and weed!" Daar voeg ik nog even aan toe dat de hippiecultuur en de geschiedenis ook de moeite waard zijn. Maar eerlijk gezegd zijn wij hier ook maar 1 uur. Weer thuis (ja Aquarius voelt als mijn thuis) aangekomen schuiven we ons avondeten naar binnen en nemen we een 'cookie' (oftewel spacebrownie) uit Nimbin als toetje. Het is een hele ervaring, we gaan stappen bij Cheeky Monkeys (met de leukste barman ever!), Katie danst de hele avond en ik lach uren aan een stuk door. Zo sta ik een half uur te lachen om alles wat mijn collega's in een normaal voerend gesprek zeggen en op de vraag 'Why are you laughing?' kan ik alleen maar eerlijk antwoorden: "I have no idea, I'm so f*cking stoned!" Om vervolgens weer heel hard te lachen. Weer een ervaring rijker zeg maar. ;-)

Na een week in Byron te zijn halen Katie en ik Sara op van de busstop; whoehoee we zijn weer herenigd! Ik had haar gemist en had helemaal zin om te gaan stappen en haar de leuke barman te showen. Ze komt de bus uitgestrompeld, ja echt gestrompeld, helemaal bezweet en valt in mijn armen. Het eerste wat ze zegt is niet 'I'm so glad to see you' of ' O my god, I've missed you' en zelfs niet eens een 'Hello'. In plaats daarvan zegt ze herhaaldelijk "O my god, I'm so hungover!!" Sara duikt vervolgens haar bed in en Small One en ik gaan stappen met mijn collega's, niet het beste plan ever, want de volgende dag moet ik werken. De avond had ik zeker niet willen missen, teambuilding met leuke collega's is natuurlijk ook belangrijk ;-) Maar met 35 graden de volgende dag op straat backpackers aanspreken kan dan toch wel ietsiepietsie zwaar zijn (inside ging ik toch beetje dood). I can honestly say (en ik weet dat mijn collega's hierover mee kunnen praten) dat de stoep voor de Travel Bugs shop the hottest spot in Byron Bay is. Ik sta letterlijk te vlammen en de mensen die mij kennen weten dat mijn hangovers erger zijn dan de man met de hamer. Mijn hangover bestaat uit een circusartiest in mijn buik die de diabolo omhoog gooit, rondjes draait en vuurspuwt en dat allemaal op hetzelfde moment de hele dag door. Het is dus onmogelijk om iets van vocht binnen te krijgen. Of course sta ik mijn mannetje, haal ik een aantal sales binnen en werk ik mij in het zweet. Het is dan ook geen verrassing als ik aan het eind van de dag een zonnesteek heb en ik nu degene ben die niet mee kan stappen.

Natuurlijk kan ik nog eeuwen doorlullen over mijn tijd in Byron, maar misschien is dat wat saai voor iedereen. Zo'n gevalletje van 'je had er bij moeten zijn'. Toch geef ik jullie een beetje een idee door de volgende steekwoorden:

Hippies, muzikanten, Happy Travels / Travel Bugs, voetballen op het strand, collega's, vrienden, Cheeky Monkeys, Woody's, The Great Northern, The Railway, Beachy, the lighthouse, strandsessies (overdag en 's nachts), non-stop feest, Nimbin, bananabread, new vintage clothes, surfen, surfdudes (my god!), dreads, blonde and blue eyes, Aquarius, "never change your bum", epic, awesome, no worries, legend en Byron family.

Ook aan mijn tijd in Byron komt een eind, helaas. Sterk heb ik het gevoel dat ik hier nog terug ga komen, geen twijfel over mogelijk; ik heb mijn thuis in Ozzie gevonden. Op naar het volgende avontuur!